   |
|
Parafia Rzymskokatolicka pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Instytucje, urzędy » Parafie |
Pierwsza wiadomość źródłowa o Kobiórze pochodzi z roku 1467, choć jest bardzo prawdopodobne, że już dużo wcześniej te tereny były zamieszkane. W roku 1536 w Kobiórze znajdowało się zaledwie 9 gospodarstw zagrodniczych. Pod koniec XIX w. wieś Kobiór była najludniejszą spośród wsi należących do parafii w Pszczynie. Również odległość do kościoła parafialnego była najdłuższa. Z tego powodu już w 1884 r. kobiórzanie podjęli pierwsze starania o zezwolenie na budowę własnego kościoła.
Swoją prośbę skierowali do kurii biskupiej we Wrocławiu. Wówczas też odbyło się zebranie całej gromady kobiórskiej w szkole („starej”) z udziałem ks. Ohla, proboszcza pszczyńskiego. Ksiądz Ohl sprzeciwił się jednak życzeniom swych kobiórskich parafian. Chcieli oni mieć na miejscu przynajmniej kaplicę, w której jeden z księży z Pszczyny mógłby w niedziele i święta odprawiać nabożeństwo. W 1905 r. probostwo w Pszczynie objął ks. Thielmann, który wstawił się za mieszkańcami Kobióra. W liście do kurii wrocławskiej pisał, że powołanie w Kobiórze samodzielnej stacji duszpasterskiej jest jak najbardziej wskazane i dowodził, że kobiórzanie są w stanie utrzymać własnego duszpasterza. Jednak dopiero 4 sierpnia 1908 kuria wrocławska wydała dekret erygujący kurację w Kobiórze. Zgodnie z decyzją biskupa wrocławskiego dokument powoływał kurację z dniem 1 czerwca 1909 r. W latach 1911-1912 zbudowano kościół pw. Wniebowzięcia Matki Boskiej. Jego poświęcenia dokonał 23 września 1912 roku, z upoważnienia księdza biskupa, ks. proboszcz Thielmann. W świątyni wybudowano ołtarz główny (1912) oraz boczne ołtarze (1916). Fundatorem ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa była rodzina rzeźnika Jana Matery, a ołtarza św. Józefa – kupiec Franciszek Słonina. Oba boczne ołtarze wykonał artysta-stolarz Schneider z Wrocławia. Natomiast ozdoby figuralne do tych ołtarzy zostały sprowadzone z Monachium. W późniejszym czasie kościół został przyozdobiony figurami św. Ludwika oraz św. Barbary. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Parafia została erygowana 1 kwietnia 1919. Równolegle z kościołem powstawał parafialny cmentarz i plebania, budowę której ukończono już w 1914 roku. Po Soborze Watykańskim II zmieniono wystrój kościoła. Prezbiterium oraz witraże zaprojektował artysta plastyk - Wiktor Ostrzołek. W latach 90-tych wybudowano na terenie Kobióra kaplicę mszalną pw. św. Antoniego z Padwy, która 23 grudnia 1999r. została pobłogosławiona przez arcybiskupa katowickiego Damiana Zimonia.
|
Pierwsza wiadomość źródłowa o Kobiórze pochodzi z roku 1467, choć jest bardzo prawdopodobne, że już dużo wcześniej te tereny były zamieszkane. W roku 1536 w Kobiórze znajdowało się zaledwie 9 gospodarstw zagrodniczych. Pod koniec XIX w. wieś Kobiór była najludniejszą spośród wsi należących do parafii w Pszczynie. Również odległość do kościoła parafialnego była najdłuższa. Z tego powodu już w 1884 r. kobiórzanie podjęli pierwsze starania o zezwolenie na budowę własnego kościoła.
Swoją prośbę skierowali do kurii biskupiej we Wrocławiu. Wówczas też odbyło się zebranie całej gromady kobiórskiej w szkole („starej”) z udziałem ks. Ohla, proboszcza pszczyńskiego. Ksiądz Ohl sprzeciwił się jednak życzeniom swych kobiórskich parafian. Chcieli oni mieć na miejscu przynajmniej kaplicę, w której jeden z księży z Pszczyny mógłby w niedziele i święta odprawiać nabożeństwo. W 1905 r. probostwo w Pszczynie objął ks. Thielmann, który wstawił się za mieszkańcami Kobióra. W liście do kurii wrocławskiej pisał, że powołanie w Kobiórze samodzielnej stacji duszpasterskiej jest jak najbardziej wskazane i dowodził, że kobiórzanie są w stanie utrzymać własnego duszpasterza. Jednak dopiero 4 sierpnia 1908 kuria wrocławska wydała dekret erygujący kurację w Kobiórze. Zgodnie z decyzją biskupa wrocławskiego dokument powoływał kurację z dniem 1 czerwca 1909 r. W latach 1911-1912 zbudowano kościół pw. Wniebowzięcia Matki Boskiej. Jego poświęcenia dokonał 23 września 1912 roku, z upoważnienia księdza biskupa, ks. proboszcz Thielmann. W świątyni wybudowano ołtarz główny (1912) oraz boczne ołtarze (1916). Fundatorem ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa była rodzina rzeźnika Jana Matery, a ołtarza św. Józefa – kupiec Franciszek Słonina. Oba boczne ołtarze wykonał artysta-stolarz Schneider z Wrocławia. Natomiast ozdoby figuralne do tych ołtarzy zostały sprowadzone z Monachium. W późniejszym czasie kościół został przyozdobiony figurami św. Ludwika oraz św. Barbary. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Parafia została erygowana 1 kwietnia 1919. Równolegle z kościołem powstawał parafialny cmentarz i plebania, budowę której ukończono już w 1914 roku. Po Soborze Watykańskim II zmieniono wystrój kościoła. Prezbiterium oraz witraże zaprojektował artysta plastyk - Wiktor Ostrzołek. W latach 90-tych wybudowano na terenie Kobióra kaplicę mszalną pw. św. Antoniego z Padwy, która 23 grudnia 1999r. została pobłogosławiona przez arcybiskupa katowickiego Damiana Zimonia.
|
| parafia Kobiór, parafia rzymskokatolicka Kobiór, parafia Najświętszej Maryi Panny Kobiór, kościół Kobiór, |
|
